Brak pomysłu na życie? Oto rada warta kilkaset złotych!

Tyle się słyszy o tym, jak trudno znaleźć pracę, jakie to życie dzisiaj ciężkie – nie ma perspektyw, nie ma pieniędzy. Nic tylko się powiesić albo wyjechać za granicę.

 

A przecież żyjemy w naprawdę pięknych czasach – jest tyle możliwości dla młodych ludzi, że nic tylko działać, rozwijać się i spełniać marzenia. W zasadzie to chyba nigdy nie żyliśmy w lepszych czasach. Tyle teraz możliwości, by zdobyć brakującą wiedzę – darmowe szkolenia, konferencje, filmy na Youtubie, ebooki. Tyle możliwości, by się z kimś skontaktować – poczta e-mailowa i Facebook umożliwiają dzisiaj dotarcie do ludzi na całym świecie i załatwienie niemal każdej sprawy. Tyle sposobów, by pozyskać kapitał na biznes – crowdfunding, inwestorzy, środki unijne. No naprawdę, lepiej wyjechać do UK i zmywać gary.

 

Wychowywałam się w domu, w którym nie mówiło się o tym, że marzenia są realne, że można myśleć inaczej i samemu kreować swoje życie. Od dziecka pamiętam jak moi rodzice nieustannie się kłócili. Nie chcę powiedzieć, że byli złymi rodzicami. Miałam co jeść, w co się ubrać, miałam w miarę normalne relacje. Ale to nie był obraz rodziny, który chciałam kontynuować u siebie, w dorosłym życiu. Nie pamiętam, by matka z ojcem kiedykolwiek wyszli razem do restauracji/kina czy żeby w jakikolwiek sposób spędzali razem miło czas. Podobno pobrali się z miłości, ale musiała chyba wyparować przed moim przyjściem na świat..

 

Przez to ciągłe napięcie w domu, często zamykałam się w swoim pokoju i coś tam sobie dłubałam – rysowałam, czytałam jakieś książki, oglądałam filmy. Nie było w sumie żadnej innej alternatywy – wtedy nie było tylu zajęć dodatkowych dla dzieciaków co teraz, nie miałam też komputera. Pamiętam, że chciałam tańczyć – potrafiłam odtworzyć choreografię różnych zespołów i marzyłam, by podróżować po świecie oraz występować na scenie. Ale rodzice nigdy nie motywowali mnie, by iść w tym kierunku, ciągle słyszałam tylko, że to nierealne.

 

Będąc jeszcze w liceum uświadomiłam sobie, że nie chcę być żadnym pracownikiem biurowym, ani pracować na kasie w supermarkecie. Tylko jeszcze nie wiedziałam, co innego mogę robić, nie miałam kompletnie pomysłu na siebie.

 

Jakieś 2-3 dni po maturze zmarła nagle moja mama, z którą miałam zdecydowanie lepszy kontakt niż z ojcem. I cały mój świat runął. Miałam w tym czasie zdawać egzaminy na studia i zamiast tego spędziłam całe wakacje w łóżku z depresją. Obudziłam się we wrześniu i stwierdziłam, że muszę iść do ludzi bo oszaleję. Poszłam więc na prywatną uczelnię, bo już do państwowych było za późno. Ale ciężko to znosiłam – wciąż przeżywałam to co się stało, nie chciało mi się chodzić na zajęcia i nie miałam ochoty na nawiązywanie znajomości. Myślałam nawet, żeby rzucić studia.

 

Jednak po jakimś czasie zauważyłam, że uczelnia bardzo mocno reklamuje programy wymiany studenckiej Work & Travel USA i poprosiłam ojca, by pomógł mi finansowo ogarnąć wyjazd.

 

Rany, jak mi się wtedy oczy otworzyły! Poznałam masę inspirujących ludzi z całego świata, poprawiłam swój język angielski, zwiedziłam Nowy Jork i Waszyngton, gdzie spotkałam ekipę filmową “Skarbu Narodów” (Nicolas Cage akurat wtedy został w hotelu..). No i zarobiłam wtedy pierwsze własne, naprawdę niezłe pieniądze. Pracowałam co prawda po 16-18 godzin dziennie, ale cała ta przygoda dodała mi niesamowitej energii i motywacji. I nauczyła mnie ciężkiej pracy. 

 

Wtedy równocześnie zdałam sobie sprawę, że to, co nie mieściło się w głowach moich rówieśników i mojej rodziny, było tak naprawdę na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło wsiąść do samolotu i nagle pojawił się nowy świat – świat perspektyw, możliwości i pozytywnego podejścia do życia. Amerykanie są totalnie inni od nas, oni nie siedzą i nie marudzą, tylko działają.

 

W tamtym okresie aparaty cyfrowe robiły furorę – jak tylko zarobiłam parę groszy to sobie taki sprawiłam. To mi znów otworzyło oczy – zaintrygowała mnie fotografia, pomyślałam, że może to jest coś, co mogłabym robić. Oczywiście to była zwykła małpka i na fotografowanie wesel się nie nadawała, ale fascynacja fotografią dała mi kolejny cel na przyszłość. Postanowiłam po studiach znaleźć jakiś staż w zakładzie fotograficznym. Wracając do kraju po tych 4 miesiącach największej przygody mojego życia, postanowiłam jakoś rozsądnie zainwestować pieniądze. Zarobione pieniądze wydałam więc na zrobienie prawa jazdy i aparatu korygującego mój krzywy zgryz. To były jedne z lepszych inwestycji w moim życiu. Przestałam mieć kompleksy z powodu swojego wyglądu i mogłam się zacząć normalnie uśmiechać. No i mogłam się przemieszczać samochodem 🙂

 

Po studiach wyjechałam z koleżanką z roku do Wielkiej Brytanii. Pracowałyśmy razem w hotelu i któregoś dnia szefowa oznajmiła nam, że nie mamy już pracy… Nie miałyśmy kasy na powrót do kraju i trzeba było szybko coś wykombinować. Powiedziałam więc do niej: chodźmy do sąsiedniego miasteczka, tam jest inny hotel, zapytamy o pracę. Na co ona odpowiedziała “nie, na pewno nas nie przyjmą, a jeśli już to najwyżej jedną z nas”. I tak bardzo protestowała, że musiałam sama pójść tej pracy szukać. I znalazłam tą pracę – dla siebie i dla niej… A to był jedyny hotel w miasteczku! Ale tak się złożyło, że akurat potrzebowali dodatkowej pomocy. Gdybym posłuchała tej negatywnie nastawionej do życia koleżanki, to nie wiem jakbyśmy skończyły.. A wystarczyło pójść i zapytać.

 

Po powrocie do Polski postanowiłam spróbować szczęścia w fotografii. Pracę w jakimś zakładzie fotograficznym było mi ciężko znaleźć, bo o fotografii miałam jeszcze wtedy blade pojęcie, a kursów w tamtych czasach nie było. Któregoś dnia jednak zatrzymałam się pod reklamą jakiejś agencji reklamowej. Jeszcze wcześniej w liceum, dokładnie w 1998 roku, zaczęłam regularnie korzystać z Internetu. Wtedy zaczęłam się też interesować tworzeniem stron internetowych w htmlu – robiłam je w popularnym wtedy Pajączku i zrobiłam nawet kilka stron na zlecenie dla różnych firm.

 

Tak więc stoję i patrzę na tą reklamę agencji – robią strony www, ulotki itp. Poszłam z głupa spytać o pracę – nie byłam w ogóle przygotowana na rozmowę – ani nie wiedziałam, co chcę powiedzieć, nie byłam też ubrana na rozmowę (byłam przepocona od jazdy na rowerze i w krótkich spodenkach). Chciałam tylko spytać, czy nie potrzebują kogoś do pracy i umówić się na właściwą rozmowę. Właścicielka jednak od razu zaprosiła mnie na rozmowę.. Nie miałam przy sobie CV toteż musiałam po prostu opowiedzieć coś o sobie. Wrażenie zrobił na niej fakt, że miałam własną stronę i znałam HTML (pamiętajcie, że to było dawno, wtedy jeszcze nie każdy miał swoją stronę, a już na pewno nikt nie wiedział jeszcze co to blog). Dostałam od ręki propozycję stażu.

 

Za staż dostawałam jakieś 400 zł miesięcznie, ale jak na tamte czasy to była dla mnie spora kwota. Przede wszystkim miałam satysfakcję, że mogłam się trochę uniezależnić od ojca i zacząć swoją zawodową drogę. 

 

Tylko zamiast robić strony www, zostałam osobą od wciskania kitów klientom. Nienawidziłam tej roboty – nie tylko z powodu tego, że sprzedawałam słaby produkt (mapa z reklamami) i nie miałam pojęcia o technikach sprzedaży, ale z powodu szefowej. Miała jakieś 60 lat, nie znała w ogóle branży i dzisiaj jak o niej myślę, to wiem, że sama nie wiedziała co w tej firmie robi. Chciała, bym sprzedawała na siłę. Nieważne, że klient prosił, by zadzwonić za miesiąc. Szefowej to nie interesowało, miałam dzwonić codziennie i pytać, czy już się zdecydował. Było mi głupio i wstyd przed klientami.

 

Jednak z perspektywy czasu uważam, że również była to jedna z lepszych decyzji w moim życiu. Tam poznałam moją późniejszą wspólniczkę, z którą na złość szefowej, założyłyśmy swoją agencję. I tą agencję mam do dzisiaj.

 

Nie było łatwo, momentami nawet bardzo pod górkę (zwłaszcza, gdy wspólniczka stwierdziła, że firma nie ma przyszłości i odeszła), miałam też trochę upadków i popełniłam mnóstwo błędów, ale dzisiaj, 8 lat później, jestem tu, gdzie zawsze chciałam być. Mam fajny zespół, z którym robimy fajne projekty dla coraz większych firm. Robię to, co kocham, sama zarządzam swoim czasem i biorę urlop, kiedy mi się to podoba. Czuję się wolna. To przepiękne uczucie, którego wielu ludzi niestety nigdy nie doświadcza. Budzić się każdego dnia i myśleć, jakie to fajne rzeczy dziś będę robić – to jest dla mnie prawdziwy sukces.

 

I patrząc na różnych ludzi w moim otoczeniu, którzy głównie narzekają, czuję, że oni są bardzo zamknięci na możliwości, jakie pojawiają się właściwie z każdej strony. Patrząc na moją historię, ktoś mógłby powiedzieć, że to wszystko to był przypadek albo po prostu miałam szczęście. Tylko, że szczęście samo nie przychodzi, trzeba mu pomóc.

 

To ja podjęłam decyzję, że chcę wyjechać do Stanów. Mimo, że nigdy wcześniej nie byłam sama za granicą i miałam mega cykora. To, że potem znalazłam staż w tej agencji i dzięki temu założyłam swoją firmę, to też była moja decyzja. Stałam pod tą reklamą i myślałam, że na pewno się nie nadam do tej pracy. I że nie jestem przygotowana do rozmowy. Mało tego.. byłam spocona i nie ubrana odpowiednio. To nie mogło się udać! Gdybym się wtedy odwróciła i poszła do domu, to pewnie dziś moje życie byłoby zupełnie inne. Ale pomyślałam “a co mi się stanie, jak zapytam?”.

 

Mogłam też odmówić wejścia w spółkę, bo nie miałam żadnego doświadczenia w biznesie i bałam się. Poszłam jednak na żywioł. Mogłam zrezygnować z firmy, kiedy odeszła moja wspólniczka. Ale dzięki temu, że odeszła, mogłam poprowadzić firmę po swojemu, zrealizować własne pomysły. Zmieniłam stronę, ofertę i podejście do klientów. Udało mi się stworzyć fajną firmę. A teraz prowadzę kolejny fajny projekt www.ideowi.pl

 

Rozumiesz już, na czym polega droga do sukcesu? Mówią o tym na szkoleniach, za które płaci się ciężką kasę. A ja Ci powiem za darmo. TRZEBA RUSZYĆ TYŁEK ! Właśnie oszczędziłeś kilkaset złotych, nie dziękuj 😉

 

Nie wmawiaj sobie, że się do czegoś nie nadajesz, albo że nie jesteś jeszcze gotowy. I nie słuchaj, kiedy inni Ci mówią, że coś się nie uda. Jeśli masz jakiś pomysł – idź za nim! Nie bój się porażki, jak nie wyjdzie to przynajmniej będziesz wiedzieć, że próbowałeś. A ile się nauczysz! Każde doświadczenie jest cenne.

 

Jeśli czegoś bardzo chcesz i będziesz w tym konsekwentny, w końcu Ci się uda!

 

Ten tekst ukazał się także w “Magazyn Manager +“

 

Twoja kolej

Masz jakieś pytania? Śmiało zadaj je w komentarzach pod tym wpisem! Jeśli spodobał Ci się ten wpis, to proszę prześlij go e-mailem do swoich znajomych, lub podziel się nim na Facebooku lub Twitterze. Dziękuję!